Door Kees Dekkers
In 2009 werd Brigitte Hollands aangesteld als directeur van de SWOT, Stichting Welzijn Ouderen Texel, later opgegaan in Texels Welzijn. In die functie ontmoette zij veel oudere Texelaars, biljarters, koersballers, linedansers, bezorgers van Tafeltje Dekje en anderen. Al gauw viel het haar op, hoe gevoelig het lag om niet op het eiland geboren te zijn. Ze hoorde binnen families grapjes dat hij of zij geen echte Texelaar was - want geboren in het ziekenhuis in Den Helder. Eenzelfde en zo mogelijk nog sterkere gevoeligheid bespeurde zij met betrekking tot het levenseinde. Mensen wilden gewoon kunnen sterven op hun eiland en niet in een ziekenhuis of verpleeghuis aan de overkant.
In Limburg was zij vertrouwd geraakt met het hospice en zij vroeg zich af of een hospice ook op Texel mogelijk zou kunnen zijn. Zij besloot dat te onderzoeken. Samen met mij spraken we met Omring, huisartsen en potentiële financiers. Al snel werd duidelijk dat een hospice op Texel meer dan welkom was.
Besloten werd om een initiatiegroep op te zetten, die in 2011 werd omgezet in een stichtingsbestuur. Brigitte werd voorzitter en bleef dat 12 jaar.
Aanvankelijk werd gezocht naar een bestaand pand dat omgebouwd zou kunnen worden tot een hospice, maar echt passende ruimte werd niet gevonden. Wim Eelman, toenmalig voorzitter van de Stichting Samen één Texel, suggereerde om te kiezen voor nieuwbouw. Woontij ging mee in het nieuwbouw-idee en zocht samenwerking met architect Ronno Honingh en aannemersbedrijf Zegel.
De gemeente stelde onder gunstige voorwaarden een kavel ter beschikking aan de Anne Frankstraat en het bestuur ging op zoek naar middelen om de inrichting te kunnen financieren.
Toen bleek hoezeer de komst van een hospice gewaardeerd werd. Texelse fondsen gaven ruime bedragen, TESO deed mee, bedrijven boden forse kortingen en mensen kochten certificaten of haalden op verjaardagen en jubilea geld op voor het hospice. En, heel belangrijk, tientallen vrijwilligers meldden zich om in het hospice te werken. Een deel van die vrijwilligers is tot op de dag van vandaag actief.
De bouw van het hospice vorderde gestaag en werd in de eerste helft van 2015 afgerond. Op 27 juni 2015 werd het hospice geopend door toenmalig burgemeester Francien Giskes.
Tot 2019 werd het hospice gehuurd van Woontij. Maar lopende dat jaar werd het hospice door Woontij in eigendom overgedragen aan de Stichting Hospice Texel. Dit was mogelijk dankzij gulle steun van een aantal Texelse fondsen. Zeker niet onbelangrijk te vermelden is dat het eigen beheer ook goed en kostenbesparend kon gebeuren dankzij de inzet van onze huismeester, een technisch begaafd man!
Hospice Texel is een bijna thuis huis, waar onder zoveel als mogelijke comfort voor de gast 24-uurs zorg en begeleiding wordt aangeboden. Ook is er oog voor de naasten. Meer dan 150 gasten hebben de laatste fase van hun leven doorgebracht in het hospice. Zij werden en worden begeleid door hun eigen huisarts en medewerkers van Lekker Tuus en Omring. Een coördinator en zo’n 70 vrijwilligers verzorgen de dagelijkse gang van zaken tussen 7.00 uur en 23.00 uur. In de nachtelijke uren is een professionele kracht van Lekker Tuus aanwezig. Jammer genoeg constateren we dat, onder andere door personeelsgebrek in de thuiszorg en bezuinigingen door zorgverzekeraars de nachtzorg soms onderbezet is. Openvallende diensten vullen we in door gekwalificeerde vrijwilligers – dit lukt tot nu toe, maar is soms een uitdaging in de planning.
In de afgelopen tien jaar hebben we in het hospice veel verdriet gezien. Afscheid nemen van een geliefde naaste is nooit gemakkelijk. Tegelijk waren er ook veel momenten waarop het leven gevierd werd. Zo kon een gast nog één keer knuffelen met een lammetje en werd een andere getrakteerd op bezoek van zijn paard. Gasten vierden soms een laatste verjaardag, een (huwelijks)jubileum – zelfs vond er een huwelijksvoltrekking plaats. Het Visserskoor trad op voor een prachtig muzikaal afscheid. En ook gitaar en viool gaven meerdere malen acte de présence. En niet te vergeten kleinkinderen, jong en oud, die op ontroerende wijze afscheid namen van hun opa of oma.
Veel gasten genoten van de maaltijden die de vrijwilligers voor hen kookten, altijd rekening houdend met hun wensen. Als gasten hun kamer konden verlaten, dan werd er in de huiskamer TV gekeken of een spelletje gedaan. Er werd genoten van de tuin, die in ieder seizoen er mooi uitziet dankzij onze tuin-vrijwilligers.
En natuurlijk was er altijd ruimte voor gesprek wanneer de gast dat aangaf, maar ook voor stilte alleen al door er te zijn. Van de betrokken naasten hoorden we later hoezeer gasten en zijzelf het verblijf in het hospice gewaardeerd hadden.
Het hospice bestaat nu tien jaar en heeft zich stevig verankerd in de Texelse samenleving. We hopen nog vele jaren door te gaan met bieden van deze bijzondere zorg en aandacht.
We doen dit samen. Dit is mogelijk dankzij de vele vrijwilligers, coördinator Angélique Baan en het huidige bestuur bestaande uit Ad Waverijn, Robin Konijn, Gertha Wessels, Jan Klok, Josine Blanksma en Marije Blom. Maar zeker ook door de breed gedragen steun vanuit de Texelse samenleving.
