Lees hieronder de ervaringen van een van onze nieuwste vrijwilligers. Mocht je naar aanleiding daarvan vragen hebben of eens een gesprekje willen voeren, dan staan we daar altijd voor open. Neem dan contact op met coordinator Lonneke Legierse via 0222-728132 of mail naar lonneke@hospicetexel.nl
Mijn naam is Meisje Ieke de Jong en sinds enkele maanden werk ik als zorgvrijwilliger bij het hospice. Ik ben dat gaan doen omdat ik misschien stervensbegeleider wil worden, maar ik realiseerde me dat ik (gelukkig) weinig ervaring heb met de dood. Bij het hospice kan ik deze ervaring opdoen. Ik was ook benieuwd of ik het eng zou vinden. Dat valt gelukkig reuze mee. Het voelt juist heel goed om de dood onder ogen te zien en niet net te doen of ‘ie niet bestaat. Want dat is wel een beetje wat we doen in onze cultuur.
Veel mensen denken dat het zwaar is om in een hospice te werken maar dat vind ik niet. Je weet als iemand hier komt dat hij gaat overlijden. De eerste keer vond ik het eng hoor, maar toen ik eenmaal een aantal stervenden gezien had was ik er overheen. De mensen gaan er grauwer uitzien en zonder kunstgebit oogt een gezicht wat ingevallen, maar verder zijn het gewoon mensen zoals jij en ik.
Wat ik nog niet heb meegemaakt is een opname van een jong iemand. Dat lijkt me wel heftig. Maar wat mij gerust stelt is dat je dit werk nooit alleen doet. Als er iets gebeurt wat je spannend vindt is er altijd iemand van de Omring of een collega-vrijwilliger om je te ondersteunen. We doen het hier echt samen. Dat was ook fijn toen ik hier begon. Je kunt hier echt eerlijk zijn over je angsten en je kunt jezelf zijn. Je moet zelfs jezelf zijn want je hebt hier geen houvast aan een vaste taak. Veel is onzeker en dat maakt het juist leuk. Je kunt hier je vaardigheden op het gebied van omgaan met onzekerheden verder ontwikkelen.
De rustige diensten alleen draaien vind ik prettig omdat ik dan zelf de verantwoordelijkheid draag. Iedere keer beslissen wat ik in een bepaalde situatie doe terwijl ik nooit van te voren weet wat er op me af zal komen. Hier zijn geen rollen en regels maar gaat het er om hoe jij als mens handelt in een onverwachte situatie. Dat is zo anders dan in een ‘normale’ baan waar het gaat om resultaten. Hier gaat het om wie je als mens bent. Rustig zijn en je inleven in de gast is belangrijker dan druk zijn en je doelen bereiken.
Onze gasten zijn moe en hebben vaak veel pijn te verduren. Ik vind ze ontzettend dapper. Zij gaan het leven en hun naasten loslaten en het is heel mooi om daarbij te kunnen ondersteunen; het voor hen mogelijk te maken dat zij op hun eigen manier kunnen gaan. Voordat ik aan dit werk begon dacht ik dat ik ook gesprekken over levenskwesties zou gaan voeren met de mensen die gaan overlijden. Maar dat komt eigenlijk niet vaak voor. Begrijpelijk ook wel. Door de corona is er wat meer afstand en de mensen hebben vaak hun eigen naasten en netwerk. Dat kan ook de huisarts zijn of iemand uit de eigen geloofsgemeenschap. Heel mooi om te zien. Ik vind het niet jammer. Het is juist fijn om mede de randvoorwaarden te mogen scheppen, de ander te ont-zorgen, zodat deze met zijn laatste beetje kracht zich kan richten op zijn/haar eigen vertrek. Ik vind het een sport om er iedere keer zo snel mogelijk achter te komen wat voor persoon de gast is. Wat heeft deze mens nodig? Dat je zijn dochter opvangt? Dat je naast hem zit als de angst toeslaat? Dat je hem met rust laat? Dat is elke keer anders.
Iedere bijdrage aan het mogelijk maken van het hospice is welkom. Ik vind het bijvoorbeeld heel leuk om te koken, de ander helpt liever met het wassen van de gast en weer een ander wil er gewoon aan bijdragen dat deze veilige en professionele plek op Texel om te sterven kan voortbestaan.
Dit werk is goed te combineren met een vol leven. Ik heb zelf nog jonge kinderen, een druk huishouden en ik ben op zoek naar een nieuwe baan. Daar gaat veel tijd in zitten maar de hospice past er prima bij. Je kunt hier ook één dagdeel werken en je krijgt er heel veel voor terug.